Κάθε επιθυμία για έξοδο από την μονοτονία της προκαθορισμένης ζωής μας, ξεκινά από την βαθιά ανάγκη αναζήτησης νέων εμπειριών. Αυτή η ανάγκη δημιουργείται όταν υπάρχουν βαθιά ριζωμένες αναμνήσεις περιπέτειας και δραστηριότητας στο παρελθόν του ατόμου. Ποια ήταν τα παιδικά και προεφηβικά ερεθίσματα όπου σε οδήγησαν στο πρώτο σου μικρό ταξίδι στο εξωτερικό;

   Συμφωνώ... Οι παιδικές μας αναμνήσεις, ο τρόπος που μεγαλώνουμε, τα παραμύθια που ακούμε και οι ήρωες που θαυμάζουμε, διαμορφώνουν και επηρεάζουν, σίγουρα, τον χαρακτήρα μας. Σαν παιδί, έβλεπα τον πατέρα μου να καβαλά τη μοτοσυκλέτα του και τον παρακαλούσα πάντα για μια βόλτα. Με ανέβαζε πάνω και το χαμόγελό μου έφτανε μέχρι τ' αυτιά, καθώς ο αέρας χτυπούσε το παιδικό μου πρόσωπο. Τα καλοκαίρια, θυμάμαι τους γονείς μου να παίρνουν το βανάκι τους και να γυρίζουν την Ευρώπη, όσο εμείς μέναμε με τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας. Κάθε χρόνο, όμως, τριγυρνούσαμε όλη την Ελλάδα και οικογενειακώς με το ίδιο βανάκι. Ο πατέρας μου οδηγούσε, η μητέρα μου εκτελούσε χρέη συνοδηγού κι εμείς ξαπλώναμε ή παίζαμε στο τεράστιο κρεβάτι που γέμιζε την καρότσα. Κάτω από αυτό υπήρχαν στοιβαγμένα αντίσκηνα, ψυγείο, κουζινικά, φαγητά και ό,τι άλλο χρειαζόμασταν ως πολύτεκνη οικογένεια, για να περάσουμε ένα υπέροχο καλοκαίρι εξερευνώντας την πανέμορφη Ελλάδα με την ανεμελιά που προσφέρει η ελεύθερη κατασκήνωση. Όλο τον χρόνο ρωτούσα τους γονείς μου πότε θα πάμε στο σακουλένιο μας το σπίτι! Έτσι έλεγα το αντίσκηνο. Μέχρι σήμερα, ο αγαπημένος μου τρόπος ν' απολαμβάνω τη φύση είναι μ' ένα αντίσκηνο σ' ένα απομακρυσμένο, ήσυχο και όμορφο τοπίο...

   Όταν ενηλικιώθηκα, άρχισα να εργάζομαι πια για την επίτευξη του παντοτινού μου ονείρου, την εξερεύνηση του κόσμου μας με τρόπο περιπετειώδη! Έψαξα πληροφορίες, μελέτησα, παρακολούθησα μαθήματα πρώτων βοηθειών, εργάστηκα αφιλοκερδώς σε συνεργείο, για ν' αποκτήσω μηχανολογικές γνώσεις, δούλεψα σ' εστιατόρια, για ν' αποκτήσω τους απαραίτητους πόρους και τελικά, στα 23 μου κατάφερα να βγω στον δρόμο... Το πλάνο έλεγε για ένα ταξίδι 10 μηνών με τη μικρή, παλιά μου μοτοσυκλέτα (μια Honda XR 250) σε 4 χώρες: Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν και Ινδία. Τελικά γύρισα μετά από 2 χρόνια και 2,5 μήνες έχοντας καλύψει 73.000 χλμ. σε 14 χώρες! 'Έτσι προέκυψε και ο τίτλος του πρώτου μου βιβλίου: «27 πανσέληνοι στην Ανατολή».

   Το ανενημέρωτο κοινό, πιστεύει πως στη προσπάθεια του να επισκεφθεί εξωτικές χώρες, θα συναντήσει άγριους και αφιλόξενους ανθρώπους, κάτι που έρχεται σε έντονη αντίθεση με την πραγματικότητα. Στην διάρκεια των ταξιδιών σου, άνθρωποι άγνωστοι, άνοιξαν τις πόρτες των σπιτιών τους, υποδέχοντας σε με ένα ζεστό χαμόγελο φιλοξενίας, ποιες εμπειρίες θα ήθελες να μοιραστείς με τους αναγνώστες, πείθοντας τους στη πορεία, πως η εικόνα που τους προβάλλεται είναι λανθασμένη;

   Στα δύο μεγάλα οδοιπορικά που έχω ολοκληρώσει μέχρι σήμερα, έχω περάσει πάνω από πέντε χρόνια στους δρόμους της Ασίας και της Αφρικής, σε χώρες τις οποίες οι περισσότεροι είτε δε γνωρίζουν είτε γνωρίζουν μόνο τ' αρνητικά τους, γιατί αυτά είναι που κάνουν εντύπωση και πουλάν στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Παρόλ' αυτά, δεν έχω συναντήσει ποτέ μου ούτε τρομοκράτες ούτε απαγωγείς ούτε άλλους αγρίους, που μόνο στην τηλεόραση βλέπει κανείς. Βέβαια, είχα αμέτρητες και αιματηρές δυσκολίες, αλλά σ' αυτές οι κάτοικοι των χωρών που επισκεπτόμουν, ήταν οι σωτήρες μου και όχι η αιτία των προβλημάτων μου. Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνώρισα, ήταν απίστευτα φιλόξενοι και με βοηθούσαν χωρίς καν να τους το ζητήσω. Όσοι έχουν γυρίσει τον κόσμο, συμφωνούν, συνήθως, πως ο πιο φιλόξενος λαός είναι οι Ιρανοί. Αυτοί οι άνθρωποι, όταν σταματούσα κάπου, με προσκαλούσαν στο σπίτι τους χωρίς να γνωρίζουν ούτε τ' όνομά μου, χωρίς να μπορούν να πουν ούτε μια λέξη στ' αγγλικά. Παρόλ' αυτά, υπήρχε επικοινωνία μεταξύ μας και δημιουργούνταν μια ζεστή ατμόσφαιρα, που δε θα ξεχάσω ποτέ.

   Φυσικά, υπήρξαν και φορές που συνάντησα ανθρώπους με άσχημες διαθέσεις, αλλά το χειρότερο που μου έτυχε ήταν να μου κλέψουν κάτι κι αυτό χωρίς καμιά απειλή ή βία. Στην Ελλάδα έχω αντιμετωπίσει χειρότερα περιστατικά. Αν μου επιτρεπόταν μια παράτολμη γενίκευση, θα έλεγα πως αυτές οι χώρες της Ασίας και της Αφρικής είναι σε πολλά θέματα όπως ήταν η Ελλάδα πενήντα έως εκατό χρόνια πριν. Υπήρχε τότε ο φόβος που επικρατεί σήμερα; Τα πράγματα ήταν πολύ πιο αθώα κι έτσι παραμένουν μέχρι σήμερα σε χώρες όπως το Πακιστάν, το Νεπάλ, το Τατζικιστάν, η Γουινέα ή το Σουδάν. Εννοείται, όμως, ότι σε χώρες που μαστίζονται από πολέμους δεν πηγαίνω.

   Στο ξεκίνημα των οδοιπορικών σου, όπως πολλοί ταξιδευτές συνάντησες το εμπόδιο των χρημάτων. Σιγά και σταδιακά ύστερα από πολλές θυσίες και στερήσεις, πριν αλλά και κατά τη διάρκεια των ταξιδιών σου, απέκτησες την ελευθερία όπου αναζητούσες. Ποια θα έλεγες είναι η λεπτή γραμμή μεταξύ του ταξιδιού και της δουλειάς, ποιες θυσίες θα πρέπει κάποιος να κάνει για να αποκτήσει την ελευθερία του ταξιδιού.

   Ας ξεκινήσουμε από το ρητό των αρχαίων μας προγόνων: «Πλουσιώτατος ο ελαχίστοις αρκούμενος». Εκείνος που χρειάζεται πολλά για να είναι ευτυχισμένος, δύσκολα θα κερδίσει την ελευθερία του. Το πιθανότερο είναι να σπαταλήσει όλη του τη ζωή στο κυνήγι των πολλών... Σκέφτηκα ποια είναι τα ελάχιστα που χρειάζομαι για να ταξιδέψω τον κόσμο έτσι όπως ήθελα: φαγητό για εμένα, βενζίνη και ανταλλακτικά για τη μοτοσυκλέτα μου. Θα κοιμόμουν κάτω από τ' άστρα, θα μαγείρευα, θα επισκεύαζα μόνος μου τη μοτοσυκλέτα μου κι έτσι θα ελαχιστοποιούσα τα έξοδά μου. Έκανα έναν προϋπολογισμό με βάση τις τιμές σ' αυτές τις χώρες και διαπίστωσα ότι, πράγματι, δε χρειάζομαι πολλά. Τελικά, στην Ασία ταξίδευα με 354 ευρώ το μήνα κατά μέσο όρο και αυτό κάλυπτε τα πάντα, ακόμα και ότι μου έκλεψαν! Εύκολο, φυσικά, δεν είναι, αλλά είναι εφικτό.

   Βέβαια, κι αυτά τα λίγα χρήματα που χρειαζόμουν, έπρεπε κάπως να τα βγάλω. Στην Ελλάδα εργαζόμουν σκληρά με ατελείωτες υπερωρίες και συγχρόνως περιόρισα τα έξοδά μου στο ελάχιστο έτσι, ώστε να αποταμιεύω για το ταξίδι όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα. Εκτός αυτού, προσπαθούσα να έχω κι ένα εισόδημα, έστω μικρό, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Στην Ασία, αυτό το έκανα γράφοντας για το οδοιπορικό μου στο περιοδικό MOTO. Στην Αφρική, έκανα ένα διάλειμμα δυόμισι μηνών στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, για να εργαστώ ως σερβιτόρος στο εστιατόριο της ελληνικής κοινότητας.

   Σίγουρα, η νομαδική ζωή που επέλεξα, απαιτεί πολλές θυσίες. Οι πιο δύσκολες από αυτές έχουν να κάνουν με τη σταθερότητα και τη σιγουριά που οι περισσότεροι επιζητούν στη ζωή τους. Για μένα, αυτή η σταθερότητα είναι βαρετή κι έτσι δεν είχα ιδιαίτερους ενδοιασμούς να διαγράψω από το μυαλό μου έννοιες όπως: καριέρα, σπιτικό, θαλπωρή, ασφάλεια, σύνταξη κ.λ.π... Άλλωστε, όταν άρχισα να ταξιδεύω, διαπίστωσα πως οι περισσότεροι άνθρωποι σ' αυτόν τον κόσμο περνούν τη ζωή τους χωρίς αυτά.

   Το ταξίδι είναι ο συνδυασμός χρωμάτων και αρωμάτων του αγνώστου, όπου περιμένει να το ανακαλύψεις, αυτή η ποίηση σε κίνηση κρύβει κινδύνους.
Πολιτικά εμπόδια, πόλεμο, δυσκολίες, αρρώστιες και την απόλυτη ευθύνη του χρόνου όπου θα χρειαστεί η ολοκλήρωση του. Από την δική σου εμπειρία τι είναι αυτό για το οποίο, πρέπει να προετοιμαστεί περισσότερο από όλα ο μελλοντικός ταξιδευτής;

   Σίγουρα, τα ταξίδια σ' αυτές τις χώρες που επιλέγω, δεν είναι εύκολα από λογιστική άποψη. Πρέπει κανείς να ερευνήσει τι έγγραφα απαιτούνται, πόσο χρόνο του δίνει σε κάθε χώρα η εκάστοτε βίζα, από πού μπορεί να την προμηθευτεί, ποιες χώρες πρέπει να αποφύγει λόγω αναταραχών, από ποιες αρρώστιες πρέπει να προφυλαχτεί και με ποιον τρόπο... Αν ταξιδεύει, μάλιστα, με δικό του όχημα, όπως εγώ, θα πρέπει να το προετοιμάσει κι εκείνο στην εντέλεια και κατά προτίμηση, να είναι σε θέση να το επισκευάσει ο ίδιος οπουδήποτε.

   Πιο σημαντική, ωστόσο, είναι η ψυχολογική προετοιμασία του ταξιδιώτη. Προσωπικά, θεωρώ σημαντικό να διαβάζω κάποια πράγματα για την ιστορία, τη θρησκεία και την κουλτούρα των λαών που πρόκειται να επισκεφτώ, ώστε να ξέρω πώς πρέπει να συμπεριφέρομαι και τι πρέπει να σεβαστώ εκεί. Έτσι καταφέρνω να κατανοήσω, όσο μπορώ, τους λαούς που επισκέπτομαι, που είναι και ο απώτερος στόχος μου, άλλωστε.

   Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού σου με προορισμό την Αφρική, υπήρχε και μια δεύτερη αποστολή όπου έπρεπε να φέρεις εις πέραν. Να ταξιδέψεις, μοιράζοντας γράμματα σε πολλές χώρες της Αφρικής, σε συγγενείς μεταναστών όπου ζουν στην Ελλάδα. Ποια ήταν η απήχηση αυτού του εγχειρήματος;

   Την αποστολή αυτή την ονομάσαμε: «Το… πάμε το γράμμα!». Φυσικά, δεν ήμασταν απλοί ταχυδρόμοι. Η κίνηση αυτή ήταν συμβολική και σκοπό είχε να καταγράψουμε και να δημοσιεύσουμε τη ζωή προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα έτσι, ώστε ο κόσμος να μάθει για τους γείτονές του. Αντίστοιχα, δημοσιεύαμε και τις ιστορίες των οικογενειών όσων μεταναστών γνωρίζαμε, των οικογενειών που έμειναν πίσω στον τόπο τους. Θέλαμε να γνωστοποιήσουμε και τις συνθήκες που επικρατούν σ’ εκείνες τις χώρες, για να καταλάβει κανείς πώς παίρνει κάποιος τη δύσκολη απόφαση ν’ αφήσει τους δικούς του ανθρώπους και να μεταναστεύσει με κίνδυνο της ζωής του σ’ έναν άγνωστο τόπο.

   Με τον τρόπο αυτόν πραγματοποιήθηκε και ο βασικότερος στόχος του ταξιδιού μας: η ανάμιξη με τον ντόπιο πληθυσμό και η κατάργηση συνόρων και εμποδίων που χωρίζουν τους ανθρώπους, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο στόχος μας πάντα είναι να χτίζουμε γέφυρες ανάμεσα στους ανθρώπους κι όχι τείχη. Θεωρούμε ότι αυτή είναι βασική προϋπόθεση για να επικρατήσει η ειρήνη στον κόσμο μας.

   Περισσότερα για την αποστολή μας αυτή, αλλά και γενικότερα για το οδοιπορικό μας στην Αφρική, μπορεί να διαβάσει κανείς στο τρίτο και τελευταίο μου βιβλίο, το «Ταξιδεύω άρα υπάρχω», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις iWrite. Επίσης, πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό υπάρχει και στην ιστοσελίδα μου: http://madnomad.gr