Ωστόσο, στην πραγματικότητα η τέχνη η ίδια είναι μια πόρτα, μια είσοδος σε έναν κόσμο όπου το άλεκτο βγάζει στο φως την ίδια την ύπαρξη του δημιουργού, είναι μια πρόσκληση στον μυστικό εσωτερικό του κήπο, όπου σκέψεις, συναισθήματα, απόψεις, ευαισθησίες, συνομιλούν με τον θεατή με μία αμεσότητα που συχνά ξεπερνά αυτήν της λεκτικής επαφής. Είναι ένα μήνυμα που καλείται να λάβει και να αποκρυπτογραφήσει ο θεατής, να το κάνει δικό του, να εκφραστεί κι ο ίδιος μέσα από αυτό και μ’ αυτόν τον τρόπο να αποκαταστήσει από την δική του πλευρά την επικοινωνία.

   Το μεγαλύτερο κομμάτι του έργου σου, απαρτίζεται από τις εικόνες και τα βιώματα του τόπου σου. Ποια ήταν τα ερεθίσματα όπου μεγαλώνοντας σε ώθησαν στην απεικόνιση αυτής της καθημερινότητας;

-          Είχα την τύχη να μεγαλώσω στην επαρχία, στη Δράμα, σε στενή επαφή με την φύση που από μόνη της είναι ένας μεγάλος δάσκαλος. Τον μικρόκοσμο μου αποτελούσαν το εργαστήρι του πατέρα μου που μου πρόσφερε άφθονο υλικό για δημιουργία – χρώματα, πινέλα, κόλλες, ξύλα, ότι μπορεί να βάλει ο νους κι η φαντασία ενός παιδιού – για να αρχίσει να πειραματίζεται και να δημιουργεί. Όντας εκ φύσεως παρατηρητής, οι διηγήσεις της γιαγιάς μου, η παραδοσιακή μουσική του παππού μου, οι άνθρωποι και οι συνήθειες τους, τα τραγούδια, οι παραδώσεις, τα κεντήματα και τα υφαντά, οι τοπικοί χοροί, όλα αποτυπώθηκαν μέσα μου με όλη την ένταση και την ομορφιά της απλότητας τους.

   Επιπλέον, η δεύτερη αγαπημένη πατρίδα μου έμελλε να γίνουν τα Χανιά. Είναι η πόλη που βρέθηκα στην πρώιμη μου μετεφηβεία και της οποίας η φύση, η θάλασσα, το αστικό τοπίο, οι άνθρωποι, αυτός το ιδιαίτερο φως της Κρήτης, «ζυμώθηκαν» με τα πρότερα βιώματα μου, δημιουργώντας αυτό που σήμερα αποτελεί την προσωπική, νοητή παλέτα μου. 

   Όλες αυτές οι εικόνες και οι επιρροές συμβιώνουν και αναδύονται αυθόρμητα κατά την καλλιτεχνική διαδικασία, μετατρέποντας σε χρώμα και φως, όλα όσα συνέλεξα και  τα διατηρώ με σεβασμό και τρυφερότητα στην μνήμη μου κι αποτελούν σήμερα τον κύριο άξονα της καλλιτεχνικής μου αναζήτησης.

   Πλέον η τέχνη συναντά πέρα από οικονομικά εμπόδια και την απαξίωση ενός πληθυσμού όπου έχει χάσει την εμπιστοσύνη του σε αυτή Μέσα από το ταξίδι σου στο χρόνο και των εκθέσεων όπου έχεις πραγματοποιήσει, πια κατά την γνώμη σου είναι η απήχηση των καλλιτεχνικών έργων από το ευρύ κοινό;

-          Αντίθετα με ότι ίσως πιστεύετε, ποτέ οι άνθρωποι δεν έπαψαν να αναζητούν και να απολαμβάνουν την τέχνη. Μέσα στην μουντή καθημερινότητα, η τέχνη ανοίγει μια πόρτα σε ένα σύμπαν παράλληλο, όπου η ομορφιά και το όνειρο εξακολουθεί να υπάρχει. Η ανταπόκριση που υπάρχει από  τους ανθρώπους που έρχονται σε επαφή με τα έργα μου, μου δίνει δύναμη και ενθουσιασμό για να συνεχίζω. Όπως έχω ήδη αναφέρει, η επαφή μέσω της τέχνης με τον κόσμο, δεν είναι ένας απλός μονόλογος, είναι ένας συνεχής διάλογος,  όπου ο δημιουργός και ο αποδέκτης συμμετέχουν και εξελίσσονται μέσα από αυτόν, διευρύνουν την σκέψη τους, εκλεπτύνουν το πνεύμα και την αισθητική τους. Γιατί η τέχνη είναι ελεύθερη, μπορεί να μιλήσει για τα πάντα. 

   Η πρόσφατη μορφή των έργων σου, περιστρέφεται γύρω από τον ερωτισμό των σωμάτων, πηγαίνοντας ενάντια σε μια εποχή όπου στερεί τον έρωτα. Πιο θα ήταν το κοινωνικό μήνυμα όπου μια συλλογή ερωτισμού θα μπορούσε να μεταφέρει στον επισκέπτη των εκθέσεων σου;

-          Το σώμα γνωρίζει. Το σώμα κουβαλάει όλη τη σοφία και την εμπειρία του ανθρώπου. Η εικόνα του σώματος μιλά με πάμπολλους τρόπους. Μιλά για τον έρωτα, για τον αισθησιασμό, μιλά για τον πόνο και τον πόθο, καθαγιάζει το «λάθος», ερμηνεύει τον κόσμο όλο. Χρησιμοποιώντας το γυμνό σώμα, απελευθερωμένο από την εξουσία της όποιας ντροπής, του όποιου επιβεβλημένου κοινωνικού του ρόλου, το μετατρέπω σε ένα σύμβολο που προτρέπει τον θεατή στο άνοιγμα των αισθήσεων, στην βαθύτερη αναγνώριση των αναγκών του, στην ερμηνεία του εσώτερου και πιο κρυφού του εαυτού. Στην επίγνωση της δικής του αλήθειας.

Μέσω του πολυχώρου Ababa στα Χανιά, βρίσκεσαι σε θέση να συνδυάσεις μια κοινωνική επαφή με το σύνολο της καλλιτεχνικής σου άποψης, φέροντας το κοινό σε επαφή με χρώματα και σχέδια Μέσω των πρόσφατων γεγονότων και του κοινωνικού αποκλεισμού τι παρατήρησες πως άλλαξε στην συμπεριφορά του καλλιτεχνικού κοινού;

-          Το Ababa bar – gallery είναι το αγαπημένο «παιδί», όχι μόνο για μένα, αλλά και για όλον τον κόσμο αυτόν που έρχεται εκεί για να χαλαρώσει, να συζητήσει, να απολαύσει την χαρά της τέχνης, της μουσικής, μαζί με όμορφη παρέα και χαλαρό ποτό. Είναι ένας χώρος που είναι ανοιχτός σε όλους, χωρίς προκαταλήψεις και ενοχές, όπου οι άνθρωποι με την πρώτη επίσκεψη μετατρέπονται από πελάτες σε φίλοι, οικογένεια, σε μια ιδιόρρυθμη κοινότητα. Γινόμαστε όλοι λίγο-πολύ παιδιά, ίσως γιατί και το Ababa είναι σαν ένα παιχνίδι-μαγικό κουτί που αλλάζει συνεχώς.

   Ο κοινωνικός αποκλεισμός που επιβλήθηκε όλη την χρονιά που μας πέρασε μας στέρησε αυτή τη θερμή επαφή, την δυνατότητα αυτή της άμεσης επικοινωνίας, τις λέξεις, τις σκέψεις, τα γέλια, τις αγκαλιές. Όλα αυτά τα πρόσωπα που δεν μπορώ να δω από κοντά και που μου λείπουν, τα νοιώθω μέσα μου, τα ανακαλώ και τους απευθύνομαι, κλείνοντας όλη την τρυφερότητα και αγάπη που νοιώθω, μέσα από την ζωγραφική μου. Και από το feedback που λαμβάνω από τα μηνύματα τους, ξέρω ότι το ίδιο αισθάνονται κι αυτοί. Και ανυπομονούμε και ελπίζουμε ότι σύντομα θα μπορέσουμε να βρεθούμε πάλι όλοι μαζί, σ’ αυτή την δημιουργική επικοινωνία του Ababa.