Η Καλαμάτα είναι μια πόλη χτισμένη από χουντικά όνειρα και τα ερείπια των
νεοκλασικών του Ernst Ziller. Πως μπορεί να υπάρξει χρώμα, ανάμεσα σε αυτή τη φθορά;

Δεν γνωρίζω αν η Καλαμάτα ξεκίνησε από την σκοτεινή πλευρά των ονείρων ,η πόλη που με φιλοξένησε στους τοίχους της πάντως με έπεισε πως τα δικά της όνειρα τραβάνε προς το φως. Ζητάει χρώματα, είναι το καύσιμο των ονείρων της , για αντάλλαγμα προσφέρει φιλοξενία επάνω σε ντουβάρια νεοκλασικών, χαμόσπιτων ,πολυκατοικιών.

 Το έργο του Banksy, είναι το σημείο αναφοράς σε όλους τους Street Artist της
Ευρώπης, από τα χρωματικά μοτίβα όπου επιλέγουν, έως την θεματολογία των
έργων τους. Πως ένας καλλιτέχνης μπορεί να διαφοροποιήσει το έργο του και ποιες είναι οι προσωπικές σας εναλλαγές σε ένα Mural;

Καταρχάς, να έχει κάτι να επικοινωνήσει, να θέλει να ανοίξει κουβέντα με τις εικόνες του. Να γνωρίζει τι θέλει απ τον τοίχο και γιατί πραγματικά το κάνει. Προσωπικά εκφράζομαι απ τον ρεαλισμό ή το μίνιμαλ σκίτσο και κάποιες φορές αυτά τα δυο μπερδεμένα μαζί.

 Η καλλιτεχνική παρακμή ενός έθνους, ξεκινά όταν η σκέψη του δημιουργού
επικεντρώνεται στην άμεση επιβίωση και όχι στην διαδικασία της δημιουργίας. Από το 2008 όπου ξεκινήσατε την πορεία σας, με ποιον τρόπο, βιώνετε την σταδιακή αποστροφή του κοινού σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης;

Είναι γεγονός ότι υπάρχει μια αποστροφή γιατί όλο και μεγαλύτερο μέρος του κοινού δεν αποζητά τέχνη πια, τώρα πολλοί έχουν γίνει πρεζάκια του φανατισμού, πιάνει όλο το σκληρό δίσκο της ψυχής τους,χώρος για τέχνη καθόλου.

Η δουλειά σας συχνά έχει ένα μη-κερδοσκοπικό χαρακτήρα, αυτό περιλαμβάνει έργα σε τοίχους σχολείων ή μικρών οικισμών. Υπάρχει κάποιος τρόπος ένας καλλιτέχνης να μπορέσει να επιβιώσει και να ανταπεξέλθει στις μοντέρνες ανάγκες, μόνο μέσω της ενασχόλησης του με την τέχνη;
 

Στην παρούσα φάση στον τόπο μας και με τις συγκεκριμένες συνθήκες, νομίζω είμαστε πολύ κοντά στο να μπορεί κάποιος να ζει έτσι , έχουν γίνει βήματα σωστά προς αυτή την κατεύθυνση.

Οι κρατικοί και δημοτικοί φορείς, ήταν, είναι και θα είναι ένα εμπόδιο στην
ανάπτυξη των τοπικών καλλιτεχνικών σκηνών. Υπήρξε ποτέ κάποια αντίδραση της τοπικής αυτοδιοίκησης κατά των έργων σας, πέρα από αδιαφορία;  

Από όσο μπορώ να γνωρίζω όχι.

Οι ιστορίες γύρω από τη φωτιά και τα κλασικά παραμύθια, ήταν ο τρόπος να περάσει η σοφία των παλιών στο νέο κόσμο
Κάποιες φορές, μας προσφέρουν μια προειδοποίηση για τα "κακά" του κόσμου και άλλες φορές ιστορίες ενηλικίωσης. Άραγε το παραμύθι,
έχει θέση, στις μεθόδους διδασκαλίας ενός μοντέρνου κόσμου;

Τα παραμύθια πρωτοειπώθηκαν για να προειδοποιήσουν,
ήταν γεμάτα φρίκη και τρόμο,
οι άνθρωποι όμως δεν το ήθελαν αυτό,
ήθελαν κάτι να τους καθησυχάζει και να τους νανουρίζει τις νύχτες.
Έτσι έβγαλαν τη φρίκη και τον τρόμο από αυτά, ταυτόχρονα όμως τα αποδυνάμωσαν, βγάζοντας και την προειδοποίηση για τον επερχόμενο κίνδυνο.
Καλύτερα "ευτυχείς" και κοιμισμένοι,
παρά ξάγρυπνοι.
Τα αυτονόητα μόνο αυτονόητα δεν είναι και οι λέξεις που κεντούν μιά ιστορία, έχουν διάφορες και εκ διαμέτρου αντίθετες σημασίες. Ανάλογα πού και πώς θα τις αραδιάσεις στην κάθε ιστορία.
Οι ιστορίες εξάλλου αφορούν συνήθως φριχτά γεγονότα που συνέβησαν και για να μην ξεχαστούν τελείως, τα ξορκίσαμε, κάνοντας τα, παραμύθια.
Τα παραμύθια αρέσουν.

Είναι και μη επικινδύνως διδακτικά.

Επιπλέον όπως είπα παραπάνω, δεν μας τρομάζουν τόσο όσο τα πραγματικά γεγονότα.

Γι αυτό και η φρίκη που αυτά υπονοούν, επαναλαμβάνεται με διάφορες παραλλαγές, από γενιά σε γενιά.
Και η Ιστορία επίσης.
Αυτή κι αν είναι φρίκη.
Η επανάληψη, είναι η μητέρα της μαθήσεως του μαλάκα.

Όταν η κόρη μου ήταν περίπου δυόμιση ετών, συνήθιζα να την νανουρίζω με παραμύθια κάθε βράδυ. Όχι τα γνωστά παραμύθια, τα περισσότερα δεν μου άρεσαν.

Της έλεγα αυτοσχέδια, δικά μου που συνήθως είχαν να κάνουν με κάποια ερώτηση που μου έκανε μες τη μέρα ή κάποιο θέμα που της τραβούσε την προσοχή.
Τα περισσότερα έβγαιναν εκείνη τη στιγμή. Πλήρης αυτοσχεδιασμός. Κάθε βράδυ και διαφορετικό, καινούριο.

Δεν ήθελε τα ίδια και τα ίδια, σε αντίθεση με τον γιό μου ο οποίος ήθελε πάντα το ίδιο. Ακόμα και τώρα όταν είναι ταραγμένος, βρίσκω στο κρεβάτι του το φθαρμένο μικρό βιβλιαράκι που του διάβαζα όταν ήταν μικρός.
Ας γυρίσω όμως στα αυτοσχέδια παραμύθια.

   Όλα αυτά τα χρόνια από το 2005 έως το 2011 που σταμάτησα πια να της λέω πρέπει να έχω αυτοσχεδιάσει αν όχι χιλιάδες, τουλάχιστον πολλές εκατοντάδες φορές. Δυστυχώς δεν μου έκοψε τότε να καθίσω να γράψω έστω μερικά από αυτά. Δεν υπήρχε και facebook τότε, αφήστε που δεν μου περνούσε καν η ιδέα ότι μπορώ να γράψω. Αυτό συνέβη δύο χρόνια αργότερα, πάλι με παιδικό παραμύθι, για το γιο μου αυτή τη φορά, το «Τάλοκ το Αλληγκάρη».

    Έτσι ξεκίνησα να γράφω, από τα παραμύθια.
Το θέμα όμως δεν είμαι εγώ, είναι τα παραμύθια ως αγωγή στην τρυφερή αυτή ηλικία που τα παιδιά, οι μικροί αυτοί άνθρωποι, πλάθονται, ζυμώνονται, μαθαίνουν τα βασικά πράγματα για τη ζωή και τους άλλους ανθρώπους. Σαν τις βασικές κινήσεις που αν από μικρός τις μάθει κάποιος, τον βοηθάει στη συνέχεια να ασχοληθεί επιτυχώς με οποιοδήποτε άθλημα διαλέξει. Στην αρχή τα παραμύθια τα έλεγα απλώς για να ευχαριστήσω τη μικρή, να τη νανουρίσω, να έχει όμορφο ύπνο. Όσο περνούσε ο καιρός όμως κατάλαβα ότι οι ιστορίες δούλευαν στο μικρό μυαλουδάκι της. τα θυμόταν και διαμόρφωνε συμπεριφορές και απόψεις βασισμένες σε αυτά. Άρχισα λοιπόν να είμαι πολύ προσεκτικός στο τι λέω και πως το λέω. Δηλαδή επεδίωκα η κάθε ιστορία να αφήνει ένα ερώτημα στο τέλος το οποίο μπορούσε να απαντηθεί από την ίδια την ιστορία εάν την συζητούσαμε την άλλη μέρα. Πράγμα που συχνότατα συνέβαινε.
Δεν χρειάστηκε να της πω «Μη!» ή να φωνάξω, σχεδόν ποτέ. Οι ιστορίες καθόριζαν τα όρια χωρίς φωνές και απαγορεύσεις. Με το παράδειγμα και τη συζήτηση. Ήρεμα κι ευχάριστα. Τα χρόνια πέρασαν και τώρα η μικρή είναι κοτζάμ κοπέλα. Μου τις θύμισε προ ημερών εκείνες τις ιστορίες, τις θυμάται ακόμα κάποιες. Είπαμε να προσπαθήσουμε, ό,τι θυμόμαστε κι όπως το θυμόμαστε, να καταγράψουμε μερικές από αυτές, όσες μπορέσουμε. Δεν ξέρω ακριβώς πόσες έχω πει. Πιθανόν χιλιάδες. Εννοείται ότι δανειζόμουν στοιχεία από άλλα παραμύθια, πολλές φορές και τα τροποποιούσα ή τα προσάρμοζα ανάλογα. Αντιλαμβάνομαι πως για πάρα πολύ κόσμο δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος ούτε η ενέργεια να καθίσουν μετά από μια κουραστική μέρα να πλάσουν ιστορίες. Δεν χρειάζεται να το κάνετε. Βρείτε και διαλέξτε όμορφα παραμύθια, υπάρχουν ευτυχώς αρκετά και διαβάστε τα στα παιδιά σας. Πάνω από όλα, θέλουν εσάς, το νοιάξιμο, το ενδιαφέρον και την αγάπη σας. Αυτά, είναι τα μεγαλύτερα δώρα που μπορείτε να τους κάνετε.

   Τα κράτη, τα οποία πλέον σχεδόν φανερά και απροκάλυπτα, αποτελούν χρήσιμα εργαλεία των Αγορών, δεν ενδιαφέρονται για την παιδεία με την πραγματική έννοια της λέξης, αλλά για την εκπαίδευση και την εξειδίκευση πειθήνιων πελατών, υπηκόων καταναλωτών. Η παιδεία παράγει ελεύθερους και σκεπτόμενους πολίτες. Η εκπαίδευση πάλι, κοπάδια πιθηκιζόντων υποτελών που φυτοζωούν, παράγουν και αναπαράγονται ως γρανάζια και εξαρτήματα, μέρη μιας εφιαλτικής μηχανής παραγωγής πλούτου-ισχύος για πολύ λίγους. Η Ελλάδα δυστυχώς από την δημιουργία της ως θνησιγενές προτεκτοράτο της Ευρώπης τότε, και των Αγορών σήμερα, ως κρατική οντότητα, ελάχιστα μπορεί να κάνει. Οι πολίτες της πάλι, όσοι ακόμα έχουν συνείδηση ότι είναι πολίτες και όχι ευκαιριακοί πελάτες τετραετίας, μπορούν να παλέψουν. Να διεκδικούν, να ξυπνούν συνειδήσεις, έμπρακτα, καθημερινά, ξεκινώντας από τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, κυρίως αυτά, το περιβάλλον μας, τη δουλειά μας. Θα αλλάξει ο κόσμος προς το καλύτερο έτσι; Δεν το ξέρουμε και πιθανώς στην περιορισμένη διάρκεια της ζωής μας να μην το δούμε. Αυτό είναι και το μεγαλείο όμως, να παλέψουμε για τις γενιές που θα έρθουν. Αν το θέλετε, αυτό είναι το πραγματικό νόημα του ενστίκτου αυτοσυντήρησης. Μόνο έτσι θα ραγίσουν τα καλούπια, θα αποδομηθεί το σαθρό οικοδόμημα και υπάρχει τότε η πιθανότητα να χτιστεί νέο, καλύτερο. Ουτοπία; Μπορεί. Δεν έχουμε να χάσουμε παρά τα πνευματικά δεσμά μας. Ας το προσπαθήσουμε.

    Κάπου θαμμένη, μεταξύ του ηδονικού 80 και του ελπιδοφόρου 90, υπήρχε η γενική πίστη πως το ανθρώπινο είδος πορευόταν για μια ουτοπική κοινωνία,
σχεδόν βγαλμένη από τις ιστορίες του "AEON Flux". Μιας κοινωνίας χωρίς ναρκωτικά, συγκρούσεις, έγκλημα, φθόνο και πόλεμο. Πως φτάσαμε στην μεγαλομανία του σήμερα,
πιστεύεις πως θα μπορέσουμε ως συλλογικότητα, να αποτρέψουμε την δυστοπία του αύριο;


    Ήταν μία φρούδα ελπίδα του συλλογικού ασυνείδητου, εύπεπτη, χρήσιμη ως εργαλείο ενός κόσμου που πίστευε ότι ελέγχει και ορίζει τη ζωή του παρά πως η ζωή του ορίζεται και ελέγχεται από το παγκόσμιο χρήμα κι αυτούς που το εξουσιάζουν. Και εντέχνως προβλήθηκε ως ελπιδοφόρο μελλοντικό αίτημα για κοινωνική και ατομική ασφάλεια και σιγουριά, αφήνοντας μία υποψία όμως, έναν ψίθυρο να πλανάται, ότι προαπαιτούμενο για να απολαύσουμε κάτι τέτοιο, είναι η παραχώρηση ελευθεριών και δικαιωμάτων. Στο όνομα της ασφάλειας βεβαίως βεβαίως. Όσο για την δυστοπία του αύριο, είναι ήδη παρούσα. Είναι εδώ ως νέο σκότος που θα καλύψει τον κόσμο, αντίστοιχο με αυτό του μεσαίωνα.

Έγραψες κάποτε:

"Να γελάτε μωρέ!
Σε κάθε γαμημένη ευκαιρία!
Να γελάτε!
Δεν αξίζουμε το σκυθρώπιασμα."

    Το γέλιο' το χαμόγελο, είναι μια μορφή αντίστασης, ενάντια στο μένος που θέλει να μας κατασπαράξει. Μιζέρια και φτώχεια δεν πάνε μαζί, δεινά που
είμαστε αναγκασμένοι να ανεχόμαστε, χωρίς ποτέ να είχαμε την ευθύνη για την τιμωρία που μας έχουν επιβάλει. Πως μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή μια οργανωμένη αντίσταση;

    Το γέλιο, το χαμόγελο, ακόμα και μέσα στον πόνο ή την δυστυχία, είναι μορφή μεγαλείου, θάρρους και αντίστασης. Είναι φάρμακο τονωτικό και ασπίδα. Ειδικά όταν σου έχουν γαμήσει τη ζωή. Χαμογελάς έστω με θίψη ή καγχάζεις με οργή και αγανάκτηση, για να μην τους αφήσεις να δουν ότι πονάς, να μην τους περάσει καν σαν υποψία από τον σάπιο τους νου ότι κατάφεραν να σε τσακίσουν. Γελάς γιατί ακόμα και με δεσμά, είσαι λεύτερος. Γελάς γιατί ακόμα κι όταν θα είσαι νεκρός, το γέλιο σου θα γίνει η Ερινύα τους και η Νέμεση τους, η αποτυχία τους. Γελάς γιατί το γέλιο σου αυτό θα δώσει δύναμη και σε άλλους που την χρειάζονται. Και ναι, έτσι μπορεί να αυτοοργανωθεί και όχι να οργανωθεί αντίσταση.



    Το κόσμημα είναι ένα πανάρχαιο σύμβολο του ανθρώπινου πολιτισμού, διαχρονικά ακολούθησε πολλούς ρόλους στη δομή του. Από σύμβολο θεών και αυτοκρατόρων
μέχρι την "χλίδα" και "κυρίλα" της "μοντέρνας" δηθενοκοινωνίας. Ως τεχνίτης κοσμημάτων, πως θα παρουσίαζες την σημαντικότητα τους και τη σωστή εφαρμογή τους στην εικόνα ενός καλλισθενικού πολιτισμού;

    Έχω σπουδάσει και κόσμημα τέσσερα χρόνια (μεταξύ άλλων). Μου αρέσει να φτιάχνω πράγματα για μένα και τους ανθρώπους που αγαπώ. Από μέταλλο, ξύλο, πέτρα ή ό,τι άλλο μου κινήσει το ενδιαφέρον και μ΄ αρέσει ως υλικό. 

   Δεν το έκανα ποτέ επάγγελμα, δεν μπορώ να το κάνω, γιατί είμαι χείριστος έμπορος του εαυτού μου. Έπειτα, αποκτώ μιά υπαρξιακή και αγαπητική σχέση με τα αντικείμενα που φτιάχνω. Τα θεωρώ κομμάτια από μένα. Πώς λοιπόν να τα πουλήσω και μάλιστα σε κάποιον άγνωστο; Τα κρατάω λοιπόν για μένα ή τα χαρίζω με αγάπη σε όσους θεωρώ ότι το αξίζουν. Με δεδομένο ότι δεν μπορώ ούτε να πουλιέμαι, ούτε να με αγοράζουν. Και το εμπόριο τί θα γίνει; Δεν ξέρω και δεν με πολυκαίει. Ας καίει τους εμπόρους αυτό και τους πελάτες. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων εστιάζει πρώτα στην οικονομική αξία και όχι στην καλλιτεχνική ή αισθητική. Για μένα τα δικά μου κοσμήματα ή αντικείμενα, είναι πολύ σημαντικά λοιπόν, γιατί αποτελούν μέρη της ιστορίας μου και της προσωπικότητας μου και φυσικά δεν μπορώ καν να τα διανοηθώ ως προϊόντα. Είναι μία ας πούμε αιρετική άποψη που ξεκουράζει τη ψυχή μου και δεν βαραίνει την τσέπη μου.

   Η μουσική παιδεία της χώρας βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα, ξεκινώντας με την ελλιπή μουσική διδασκαλία των σχολείων, με αποτέλεσμα ο μουσικός να θεωρείται περιττός και ζημιογόνος. Υπάρχουν κάποιες κινήσεις, που θα μπορούσαν να έχουν γίνει από την πλευρά των κρατικών φορέων, για την βελτίωση της αντίληψης του κοινού και της καλύτερης αποδοχής των μουσικών;

   Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι πολύ εύκολη: Ναι.

   Οι κινήσεις θα έπρεπε να είναι: συνεχής μουσική παιδεία στα σπίτια και στα σχολεία από βρεφική ηλικία και για πάντα, και σοβαρή αντιμετώπιση του καλλιτέχνη από την πολιτεία. Κατανόηση του επαγγέλματος και αντιμετώπιση των καλλιτεχνών σαν ένα κανονικό επάγγελμα, το οποίο μάλιστα ο μουσικός ξεκινάει να το μαθαίνει από πολύ μικρή ηλικία, χάνοντας ουσιαστικά πολλές ‘παιδικές’ ελευθερίες. Είναι ένα επάγγελμα που παίρνει τουλάχιστον τα διπλά χρόνια εκπαίδευσης από τα περισσότερα επαγγέλματα. Δεν είναι  απλά μια χαρούμενη απασχόληση, είναι ένα κανονικό επάγγελμα με πολλές δυσκολίες και μόχθο. Ας καταλάβουμε όλοι πόσο σημαντική είναι η τέχνη και ο πολιτισμός για την εξέλιξη του είδους. Ας το πάρουν απόφαση και οι ιθύνοντες ότι αν δεν στηρίξουν την τέχνη, απλά θα καταστραφεί η γη. Και ας ξεκινήσουν οι γονείς να ζουν με μουσική και αγάπη μέσα στα σπίτια τους – η σημαντικότερη λειτουργία τους γίνεται εκεί μέσα καθημερινά. Η μουσική είναι κομμάτι της φροντίδας των παιδιών τους, είναι σχεδόν τόσο σημαντική όσο ο ύπνος και τροφή των παιδιών τους.

    Ο μουσικός ξεκινώντας την καριέρα του, πέρα από την αυστηρή εξειδίκευση και αφοσίωση όπου πρέπει να επιδείξει, αναλαμβάνει και την ευθύνη της διαπαιδαγώγησης του κοινού, μέσω του συνόλου της δουλειάς του. Πιστεύετε πως το Ελληνικό κοινό σέβεται τις θυσίες που ένας μουσικός πρέπει να κάνει κατά τη διάρκεια της ζωής του;

   Μεγάλο μέρος της απάντησης δόθηκε στην προηγούμενη ερώτηση σας. Όχι, τις περισσότερες φορές βρίσκομαι με κόσμο που δεν έχει ιδέα ποιες είναι οι θυσίες, ποιοι είναι οι κόποι και οι χρόνοι αυτού του επαγγέλματος. Δεν γνωρίζουν ότι στα έξι μας, αντί να παίζουμε με τους φίλους μας, παίζουμε πιάνο. Δεν γνωρίζουν πόσα χρόνια σπουδών απαιτούνται για να πάρουμε όλα τα διπλώματα και πτυχία – πολλά περισσότερα από ένα απλό τετραετές πανεπιστήμιο. Δεν γνωρίζουν ότι δεν κάνουμε το κέφι μας και δεν ξυπνάμε στις 2 το μεσημέρι. Και σαφώς, δεν γνωρίζουν πόσο σκληρά ανταγωνιστικό είναι το επάγγελμα του μουσικού. Δε φταίει όμως το κοινό…. Αν δεν πάρει ενημέρωση, πληροφόρηση και γνώση, δεν θα μπορεί να κατανοήσει. Πρέπει να εκπαιδεύσουμε ‘κοινό’ – και γράφω αυτή τη λέξη πλέον με όλες τις κυριολεκτικές και μεταφορικές της έννοιες.

    Το σύνολο των καταπιεστικών καταστάσεων έχει καταπνίξει κάθε καλλιτεχνική δράση, στερώντας τις ευκαιρίες ανάδειξης και κατάρτισης νέων που επένδυσαν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους σε σπουδές στον τομέα της μουσικής · απογοητευμένοι, πολλοί εγκαταλείπουν την μουσική αναζητώντας μια μορφή σταθερού εισοδήματος. Υπάρχει κάποιος τρόπος, για την ασφαλή ένταξη των νέων καλλιτεχνών στην εγχώρια και παγκόσμια αγορά εργασίας;

    Είναι πολλές οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν παγκοσμίως για να μπορούμε όλοι, καλλιτέχνες και μη, να ζούμε ανθρώπινα. Δυστυχώς, στην παρούσα συνθήκη, έχουμε βρεθεί μπροστά και σε ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες και πιθανές καθυστερήσεις των μεγάλων απαραίτητων αλλαγών. Ο μόνος τρόπος ένταξης είναι να δημιουργηθούν ευκαιρίες. Για να γίνει αυτό πρέπει να έχουμε κοινό που να θέλει να μοιραστεί μουσική και τέχνη. Ο απλός νόμος προσφοράς και ζήτησης. Για να γίνουν τα παραπάνω θα πρέπει εμείς και η κοινωνία και η πολιτική να καταλάβουμε, όπως είπα παραπάνω, τη σημαντικότητα της τέχνης και να θελήσουμε να προάγουμε τον πολιτισμό και μαζί με αυτόν και τον άνθρωπο.

   Ναι. Η ευθύνη είναι πάλι και στην πολιτεία αλλά και στους ίδιους τους μουσικούς – οι οποίοι όμως σαφώς και χρειάζονται τη στήριξη της κοινωνίας για να μπορέσουν να τη βοηθήσουν να εξελιχθεί. Θα πρέπει όλα τα είδη μουσικής να εμφανίζονται στα ‘αυτιά’ των παιδιών από πολύ νωρίς έτσι ώστε να έχουν κατάλληλη ενημέρωση. Και θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να μοιραστεί κάπως το ‘κέρδος’ – στη χώρα μας η αγορά βρίσκεται στη νυχτερινή ζωή και σε χώρους διασκέδασης. Είναι λογικό αυτό, έτσι έχουμε εκπαιδευτεί. Για να αλλάξει αυτό και να μπορέσουμε να μάθουμε και καινούρια πράγματα θα πρέπει να ενημερωθούμε σωστά. Αυτό είναι και υποχρέωση των ίδιων των μουσικών οι οποίοι θα πρέπει να εφεύρουν τρόπους να πλησιάσουν όμορφα το κοινό – ποτέ με πτώση ποιότητας αλλά με όμορφες επικοινωνιακές προσεγγίσεις.


    Οργανωτικά και διοικητικά προβλήματα, κατά τη θητεία σας ως καλλιτεχνική διευθύντρια του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, οδήγησαν σε μια συνεργασία που δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Είναι δυνατόν, μέσα σε αυτό το κλίμα διάλυσης και λανθασμένης διαχείρισης, να υπάρξει υπεύθυνος καλλιτεχνικός προγραμματισμός στην Ελλάδα;

   Δεν θα αναφερθώ περαιτέρω στην απίστευτα δύσκολη συνθήκη που έχω βρεθεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Είναι πραγματικά ένα σοβαρό είδος θεσμικής ‘κακοποίησης’. Με λυπεί που το κράτος, η πολιτεία και οι θεσμοί με ανάγκασαν να υποστώ όλα όσα έχω υποστεί. Είμαι βέβαιη ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι μπορούν να οραματιστούν και να πραγματοποιήσουν δημιουργικό και υπεύθυνο προγραμματισμό. Εμένα με εμπόδισαν. Εύχομαι να δούμε τις αναγκαίες αλλαγές έτσι ώστε να μπορούμε να εξελιχθούμε στην κοινωνία που όλοι ονειρευόμαστε. Πιστεύω στον άνθρωπο περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, πιστεύω σε μία εσωτερική συνειδητότητα και καλοσύνη που θα μας φέρει κοντά στην αλήθεια και την αγάπη. Εύχομαι να βγω αληθινή…. Αλλα…ακόμη και αν με διαψεύσει η πραγματικότητα, θα συνεχίσω να πιστεύω και να αγωνίζομαι για τον άνθρωπο.