Ο πλανήτης και η δομή της κοινωνίας, έχουν έλθει σε τέλμα Οικονομικά και
πολιτιστικά είμαστε φτωχοί, οι καταστάσεις της τελευταίας δεκαετίας έχουν
συγκλονίσει μια πρώην σίγουρη για τον εαυτό της ανθρωπότητα. Μέσα σε αυτό το σκηνικό φθοράς, ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης και πως αυτή θα έρθει σε σημείο να φέρει ίαση στον θεατή;


   Η τέχνη στις μέρες μας δεν επιτελεί το αρχικό σκοπό της. Εχει αλλάξει πλεύση και την έχουν επιφορτίσει εκτός από ένα διδακτικό χαρακτήρα και με μια κοινωνική ενημέρωση και ένα πολιτικό προβληματισμό. Με άλλα λόγια  της απονείμουν ένα ρόλο ώστε να  υπενθύμιζε η να προφητεύει   θέματα  που ακόμα επωάζονται και αποτελούν  μελλοντική απειλή για την κοινωνία η τον πλανήτη.

   Μην ξεχνάμε όμως ότι η Τέχνη όταν ξεκίνησε με τις βραχοαπεικονίσεις  χιλιάδες χρόνια πριν, ήταν απλά μια πράξη  παιχνιδιού στην αρχή η έστω μια απασχόληση και έδειχνε την ανάγκη του ανθρώπου να αναπαραστήσει τον  περιβάλλοντα χώρο  η να  δημιουργήσει ένα άλλον  προσωπικό  φαντασιακό κόσμο. Το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι ότι συμφιλιώνει τον θεατή  με τα τρέχοντα και του δίνει ευκαιρίες για να χαρτογραφήσει  την εποχή του και να του θέσει κάποια ερωτήματα.    





   Τα έργα σας προσδίδουν την ξεχασμένη ανάγκη μας για παιχνίδι. Ζώντας μια
αυστηρή ζωή, γεμάτη υποχρεώσεις και ευθύνες, ποια είναι η θέση του ενήλικου
παιχνιδιού στην κοινωνία μας;

 
   Στην παρούσα στιγμή  το ενήλικο παιχνίδι είναι σχεδόν ανύπαρκτο στη ζωή μας. Μη βαυκαλιζόμαστε δεν υπάρχει ενήλικο παιχνίδι άδολο και ανεπιτήδευτο που να  απορροφά την ένταση και να αδειάζει το μυαλό από τις  μυριάδες σκέψεις.  Προσωπικά όταν λέω παιχνίδι δεν εννοώ τα ηλεκτρονικά η τυχερά  παιχνίδια. Παιχνίδι για μένα είναι ότι μας απελευθερώνει μας χαλαρώνει και μας ηρεμεί αδειάζει ότι σκέψη εχει το μυαλό μας.

   Ίσως να φτάνει και σε σημείο να  τσαλακώνει την εικόνα μας να μας τσαλαβουτάει στο χώμα και μας επαναφέρει  στην παιδική ηλικία ούτως ώστε  να θρέψουμε το παιδί μέσα μας. Αυτό το παιδί  που έχουμε παραμελήσει  και εχει  συρρικνωθεί από τις κοινωνικές συμβάσεις και από την άψυχη εικόνα μας που μας επιβάλουν τα μέσα  μαζικής ενημέρωσης και δικτύωσης με τους ινφλουενσερς και διάφορες εποχιακές τάσεις που μας έρχονται από το εξωτερικό.

   Άλλωστε είναι προφανές ότι το παιχνίδι εχει υποκατασταθεί  από άλλες κοινωνικές δραστηριότητες όπως η εργασία που κατέρχεται στα όρια της δουλείας, τα ταξίδια που είναι μια καταναλωτική εφεύρεση  και η μαζική διασκέδαση που φτάνει στα όριο της εξάρτησης.  







   Η παιδική εκφραστικότητα υπενθυμίσει στο θεατή την ανάγκη του για ένα
απλούστερο κόσμο, ποιες είναι οι αντιδράσεις του κοινού στις εκθέσεις σας,
μπορούν να ταυτιστούν με το συλλογικό μήνυμα του έργου σας;


  Όχι βέβαια για έναν απλούστερο κόσμο, αλλά  για έναν  πιο αληθινό. Το παιδί  δεν κάνει δεύτερη σκέψη εκφράζει αυτό που σκέφτεται δεν εχει ανακαλύψει ακόμα το παιχνίδι της μάσκας που φορούν οι ενήλικες, Πολλοί από τους οποίους  δεν τα αντιμετωπίζουν τα έργα μου  σαν παιχνίδια γιατί τα περισσότερα  είναι  παιχνίδια.

  Βεβαίως και  επιτρέπεται ένα έργο τέχνης να είναι παιχνίδι  γιατί η τέχνη είναι το αυθόρμητο η αλήθεια επειδή  είναι αγχολυτικό και ψυχοφελές και όχι μόνο διακοσμητικό. Επίσης οι θεατές δύνανται  να τα αγγίζουν και κάποια να τα χρησιμοποιήσουν . Από την άλλη  ξαφνιάζονται από κάποια γιατί δεν έχω μέτρο  επιθυμώ να τους αιφνιδιάζω γιατί    μεταπηδώ  με παιγνιώδη διάθεση στον τρόμο  και την υπενθύμιση η στον υπαινιγμό για να βρω καταφύγιο στο χιούμορ για να εκφράσω την φρίκη που μας περιβάλει που οι περισσότεροι την αγνοούν η προσποιούνται  ότι την αγνοούν.

  Αυτό  συνέβη με την κεραμική μου εγκατάστασή  Memento mori μια ωδή στην υπενθύμιση στην ύπαρξη του  θανάτου. Συγκεκριμένα διαπίστωσα ότι κάποιοι συνοφρυωμένοι και σκεπτικοί  με ίχνη σοβαροφάνειας προσπαθούσαν να διακρίνουν  κάποια  ίδια σημεία αναφοράς στο έργο μου.  Άλλοι πάλι δειλά  ρωτούσαν τι αναπαριστά το έργο και αντί απάντησης θέτω παιδικές ερωτήσεις για να εξασφαλίσω οικειότητα στην οποία βρίσκει καταφύγιο η δημιουργία και η σκέψη ανθίζει και προκύπτει το ανέλπιστο . Στη περίπτωση αυτοί οι θεατές  μου υποδεικνύουν πτυχές και νέες  ερμηνείες του έργου μου. Στη συγκεκριμένη εγκατάσταση υπενθυμίζω την ύπαρξη του θανάτου και ξετυλίγω ένα παιχνίδι  που κανένας μας δεν θα παίξει ποτέ μαζί του .     







   Οι γκαλερί και οι εκθέσεις ατομικές ή ομαδικές, ήταν μέχρι πρόσφατα ο μόνος τρόπος ένας καλλιτέχνης να προωθήσει και να φέρει το έργο του σε αναγνώριση από το ευρύ κοινό. Η επέλαση του διαδικτύου και της άμεσης μεταφοράς πληροφορίας και εικόνας, έφεραν νέους τρόπους προβολής των καλλιτεχνών. Σε αυτό το τεχνολογικό μοτίβο, ποιος πιστεύετε είναι ο αποτελεσματικότερος και ευκολότερος τρόπος ένας καλλιτέχνης θα μπορούσε να φτάσει σε αναγνώριση, θα μπορούσε η χρήση και η λειτουργιά των γκαλερί να έχει φτάσει στο τέρμα της χρηστικότητας τους;


   Τα μέσα δικτύωσης και το διαδίκτυο έχουν το ποσοστό τους γιατί από ότι διαπιστώσαμε με την πανδημία ότι παρακολουθήσαμε  αρκετές εικονικές διαδικτυακές εκθέσεις. Ο άνθρωπος από την άλλη  έχει ανάγκη από τον δημόσιο χώρο γιατί επιθυμεί και προστρέχει σε άμεση επαφή με το αντικείμενο θέασης . Να το περιεργαστεί  από κοντά γιατί η οθόνη δείχνει μόνο μια ιδιότητα της τέχνης και όχι την δόνηση που νοιώθει ο θεατής in situ.  Η αρχέγονη τάση του ανθρώπου να συναγελάζεται  ήταν και θα παραμείνει  βασικό στοιχείο επαφής και συνομιλίας.

   Αν οι χώροι τέχνης και συγκεκριμένα οι γκαλερί συνεχίζουν να παρουσιάζουν έργα βαθιάς έρευνας με αναφορές από το αρχέγονο και την ιστορία της τέχνης και την πορεία της ανθρωπότητας δεν θα λείψουν οι θεατές, ας γίνει μια αρχή για ένα ξεσκαρτάρισμα από τα έργα εντυπωσιασμού. Στην χώρα μας  βεβαίως θα συνεπικουρείται το έργο τους από το διαδίκτυο για  ενημέρωση πρωτίστως και κατά δεύτερον προώθηση  πωλήσεων και ιδιαίτερα στο εξωτερικό. Στην Ευρώπη  στις ΗΠΑ είναι πιο ώριμο το περιβάλλον λογω της ηλεκτρονικής εγγύτητας και φιλικότητας με την τεχνολογία αλλά και κει πολλοί περιμένουν την κάθε έκθεση των Μέγα   γκαλερί που αποτελεί πολιτιστικό και ταυτόχρονα κοινωνικό γεγονός.   








   Η δημιουργία και η ικανότητα παραγωγής τέχνης, είναι άμεσα περασμένες από το σύνολο των βιωματικών εμπειριών του καλλιτέχνη, αυτό περιλαμβάνει τις παιδικές και προεφηβικές εικόνες που δημιούργησαν τις μνήμες των νεανικών μας χρόνων Ποιες ήταν αυτές οι εικόνες οι οποίες σμίλεψαν το χρώμα και το σχήμα του έργου σας;


   Ο αθέατος κόσμος, το ασυνείδητο, αυτό το καλά κρυμμένο μυστικό,   που αγνοείται η καταπιέζετε από πολλούς.  και το υποσυνείδητο και ότι κατακάθεται η λιμνάζει σε αυτές τις αποθήκες πληροφοριών. Εκεί  ο καλλιτέχνης οφείλει να καταδυθεί  να  αναδεύσει και να αναδείξει ότι υπάρχει συμπιεσμένο, (φόβους ιδέες κτλ ).

  Με αυτό τον τρόπο αποφεύγει τις παγίδες  και την ολισθηρότητα που του στήνουν η αναγνωρισημότητα και η εμπορικότητα, η τέχνη εμπεριέχει την ανθρώπινη αλήθεια, δεν είναι διακόσμηση, φασόν η pret a porte . Για το λόγο αυτό αποφεύγω το καθημερινό δρομολόγια στο εργαστήριο γιατί νομίζω ότι ακόμα εργάζομαι στην προηγούμενη εργασία μου με ωράριο  9-5 και δεν με ενδιαφέρει η παραγωγή, η τυποποίηση η βιομηχανοποιημένη τέχνη στην οποία κατέρχονται πολλοί καλλιτέχνες. Δεν ακολουθώ εργασιακές νόρμες. Εργάζομαι αναπόσπαστα  όταν έχω κάνει την ερευνά μου πάνω σε κάποια  θεματική σε συγκεκριμένους χρόνους.

   Στήνω το υπαίθριο εργαστήριο μου και εργάζομαι στο φως της μέρας δημιουργώντας περιβάλλοντα σε περιορισμένο χρονικό διάστημα που χρειάζεται να ολοκληρωθεί η  κάθε ενότητα ώστε να διατηρήσω την συνοχή  και την ατμόσφαιρα στα έργα. Κατέρχομαι αυτή την διαδικασία  ούτως ώστε  να απαλλαγώ από την αποσπασματικότητα και τον κατακερματισμό της διαδικασίας ελαχιστοποιώντας τον χρόνο δημιουργίας. Ενας χρόνος ακαθόριστος εως ακατάληπτος  που  είναι περιορισμένος και έρχεται και φεύγει χωρίς να ρωτά.  Επανέρχομαι στην εστία στους τόπους των παιδικών μου χρόνων και εκεί στήνω το σκηνικό μου  για όσο χρειάζεται να ολοκληρώσω τη κάθε ενότητα.

   Παίζω με τον χρόνο  κρύφτο με διαδρομές και παλινδρομήσεις  από τα παιδικά στα ώριμα και σημερινά χρόνια και βγάζω στον καμβά  ότι εχει φιλτραριστεί ώστε να γίνει φόρμα, εικόνα ότι  θαυμάσα αμφισβητήσα  και στο τέλος απορρίψα. Ανατρέχω στις πρώτες εμπειρίες στα αυτοσχέδια παιχνίδια και στα παραμύθια των παππούδων και των γιαγιάδων μας και ανασύρω το απόσταγμα  όπως εχει αυτό ενυπάρχει στις αποθήκες πληροφοριών του μυαλού και της ψυχής.