ΤΑΣΟΣ ΔΡΑΜΠΑΛΗΣ

0 Comments

Η μουσική είναι μια έμφυτη μορφή μετάδοσης πληροφορίας για το ανθρώπινο είδος, η μουσική είναι φορέας χρώματος, συναισθήματος, συγκίνησης η ακόμα και θλίψης. Από τα πρωτόγονα βήματα της μέχρι και σήμερα, έχει πάρει πολλές μορφές, επηρεαζόμενη από την εποχή και άλλες φορές επηρεάζοντας τη, αλλά η λειτουργία της παραμένει η ίδια · μετάδοση πληροφορίας. Ποια είναι η θέση της μουσικής στον σύγχρονο κόσμο, μπορεί ένα ψυχρό αστικό περιβάλλων, να πνιγεί μέσα στο χρώμα μέσω της μουσικής;

Η θέση της μουσικής στο σύγχρονο κόσμο έχει αλλάξει δυστυχώς απ την παλιά εποχή. Ο περισσότερος κόσμος ζει για να τρέχει, να αγχώνετε, να ασχολείται για την ύλη και για το αύριο ελπίζοντας να χει “χρώμα” και κάτι ν’ αλλάξει αλλά κάθε φορά φροντίζει να κάνει το αύριο του χειρότερο και να το καταστρέφει …και στη συνέχεια όταν προσπαθεί για κάτι καλύτερο ξαν’ αρχίζει πάλι απ’ την αρχή χωρίς να βελτιώνετε από 'κεί που τ’ άφησε. Η ζωή μας έγινε κινητό, τάμπλετ, χρήμα, like, θέσεις κλπ . Πιο παλιά ο κόσμος είχε τις ασχολίες του, τα βάσανά του αλλά ονειρευόταν, πίστευε στην οικογένεια, στο θεό, προσευχόταν για κάτι καλύτερο και ήλπιζε γι αυτό, χαμογελούσε, βοηθούσε, συνεργαζόταν, ζήταγε συγγνώμη κι έλεγε ευχαριστώ. Ο Σαββόπουλος με μια κιθάρα και σφύριγμα δημιούργησε το ΦΟΡΤΗΓΌ. Ο βοσκός με μια φλογέρα έπαιζε στο δάσος προσέχοντας τα πρόβατα του. Τα Μανιάτικα μοιρολόγια συνδεόντουσαν με την παράδοση της Ελλάδας μας σε προσωπικές στιγμές. Οι κιθάρες έπαιρναν “φωτιά” με τις καντάδες στις γειτονιές παίζοντας για τις αγαπημένες τους. Ο σαλπιστής έπαιζε το βράδυ το σιωπητήριο για να κοιμηθούν οι φαντάροι. Η λατέρνα και το τζούγκ μποξ κρατούσαν συντροφιά στις ταβέρνες, τα καφενεία και σε άλλα στέκια διασκέδασης.

Η μουσική λοιπόν ένωνε τον κόσμο, τον έκανε να ερωτευτεί, τον ταξίδευε, του έδινε χρώμα και νόημα στη ζωή του, συγκίνηση, νοσταλγία και θλίψη. Η μουσική είναι κάτι που δεν μπορούμε να την αποφύγουμε ότι και να κάνουμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει. Με τη μουσική γεννιόμαστε γιατί ξεκινά ο ρυθμός της καρδιάς μας. Κλαίμε κι αυτός ο ήχος είναι το ομορφότερο τραγούδι γιατί γεννηθήκαμε. ‘Όταν είμαστε μικρά παιδάκια ακούμε όλοι για να φάμε αυτό το μελωδικό και ρυθμικό “ κουπε-πε” και άλλα τραγουδάκια. ‘Όταν κάποιος παντρεύετε συνηθίζετε να τον συνοδεύουν όργανα μέχρι την εκκλησία. Η ζωή μας συνεχίζετε τραγουδώντας τις χαρές και τις λύπες μας. Και πεθαίνουμε όταν ο “ ρυθμός” της καρδιάς σταματήσει, δίνοντας το χέρι στον ήχο του κλάματος στους ανθρώπους που μας αποχαιρετούν. ‘Ένα ατέλειωτο ταξίδι λοιπόν η ζωή μας με ήχους, ρυθμούς και μουσική. Η θέση της μουσικής λοιπόν στο σύγχρονο κόσμο, στο ψυχρό αστικό περιβάλλον έχει να κάνει με τον κόσμο αν θέλει να τη χαρεί και να ταξιδέψει μαζί της ή να την ακούει μόνο για να χει κάτι να απασχολεί τα αυτιά του. Στο χέρι μας είναι να “πνιγούμε” στις μελωδίες της μουσικής και να ταξιδέψουμε στους στίχους. Να βάλουμε χρώμα στη ζωή μας ακούγοντας, βλέποντας, παίζοντας, τραγουδώντας κάθε μέρα. ‘Έτσι η ζωή γίνετε ενδιαφέρον, δημιουργική και χαρούμενη ονειρευόμενοι ένα καλύτερο αύριο.

Ο Ελληνικός χώρος είναι ένα οχυρό βαθιάς έλλειψης μουσικής παιδείας, Τα σχολεία δημιουργούν άτομα όπου υπολειτουργούν πνευματικά, στερώντας τους το δικαίωμα στην απόλαυση της μουσικής σύνθεσης. Θα μπορούσε η μουσική παιδεία να είναι βιώσιμη στο αυταρχικό καθεστώς της μοντέρνας Ελλάδας, δίνοντας στους νέους ανθρώπους το κίνητρο της δημιουργικότητας;

Δυστυχώς η ευτυχώς δεν περνά απ το δικό μου χέρι να αλλάξω την έλλειψη μουσικής παιδείας στα σχολεία της Ελλάδας. Οι συνάδελφοι καθηγητές προφανώς κάνουν ότι μπορούν με τις γνώσεις που έχουν, την εμπειρία αλλά και τι μπορεί να τους προσφέρει το εκάστοτε σχολείο που εργάζονται. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί Μουσικά Σχολεία στη χώρα μας δίνοντας μια νέα ελπίδα, παιδεία και πολιτισμό στους νέους ανθρώπους που θέλουν να ασχοληθούν με αυτό που αγαπούν γιατί είναι προσωπική τους επιλογή η φοίτηση τους σε αυτά. ‘Έχω την τύχη να είμαι καθηγητής στο μουσικό σχολείο της Καλαμάτας και όλο αυτό που ζω μου δίνει ελπίδα και χαρά να συνεχίσω. Παιδιά με χαμόγελο, με ανησυχίες, με ομαδικότητα, με δραστηριότητες, με έρωτες και όνειρα, με γνώσεις. Αυτά τα παιδιά θα μας δώσουν ένα καλύτερο μέλλον. Θα γίνουν καλύτερα από μας κι έτσι πρέπει, δίνοντας τους όλες μας τις γνώσεις και την αγάπη για να ανοίξουν τα φτερά τους στο μουσικό τους ταξίδι, χαρίζοντας μας ένα αισιόδοξο αύριο. Η Ελλάδα λοιπόν δεν έχει να ζηλέψει και πολλά φτάνει να κάνουμε σωστή δουλειά εμείς, αλλά και ο τόπος που ζουν για το νέο “αίμα”. Φτάνει να τα πάρουμε δίπλα μας μεταφέροντας τους τις γνώσεις και τις εμπειρίες μας και να 'μαστε το κίνητρο για να δημιουργηθεί το ταξίδι της μουσικής τους ζωής.

Με μουσικές γνώσεις χρόνων, ακροβατείς μεταξύ μουσικού και μαέστρου. Ποια σειρά γεγονότων και εμπειριών, σε έφερε στη θέση όπου βρίσκεσαι σήμερα, υπήρξε κάποιος καταλύτης μεγαλώνοντας όπου αποτέλεσε καύσιμο της ευλαβικής ενασχόλησης σου που σε οδήγησε να χαθείς μέσα στο μαγικό χώρο της μουσικής;

‘Όντως ο χώρος της μουσικής είναι μαγικός και ατέλειωτος. Κάθε στιγμή μαθαίνεις με τις πρόβες, τα νέα τραγούδια, τις εμπειρίες άλλων συναδέλφων, τη διδασκαλία στους μαθητές σου που ο καθένας είναι μοναδικός κλπ.

Γεννήθηκα θέλοντας να γίνω μουσικός. Αυτό μάλλον ήταν το όνειρό μου η έτυχε να γίνω (να μου επιτραπεί η λέξη γιατί είναι μεγάλο πράγμα να είναι κάποιος μουσικός). Άκουγα τον πατέρα μου που έπαιζε κλαρινέτο στη Δημοτική Φιλαρμονική γιατί με έπαιρνε μαζί του στις πρόβες και τις συναυλίες. Εκεί άκουγα τα πρώτα μου τραγούδια απ το σύνολο των οργάνων και άκουγα τον ήχο απ το καθένα ξεχωριστά. Έτσι ήθελα και 'γω κάποτε να παίξω για να κάνω τον κόσμο χαρούμενο, να τραγουδά και να περνά όμορφα. Από μικρός λοιπόν είχα την τύχη και την ευκαιρία να με βάζουν να παίζω και όλοι μαζί να τραγουδάμε και να περνάμε όμορφα. Αυτό έκανα τότε, αυτό κάνω και τώρα. Τότε στην παρέα… σήμερα στις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές με τα μεγαλύτερα μουσικά ονόματα. Πρώτα έπαιζα για τον κόσμο και μετά για μένα. ‘Όταν περνάει ο κόσμος καλά περνάω κι εγώ. Θέλω το καλύτερο και για τους δύο και γι αυτό δεν” ησυχάζω” ποτέ. Η μουσική δεν τελειώνει ποτέ και οι δρόμοι της είναι ατελείωτοι οπότε ο δρόμος είναι μεγάλος και ατελείωτος. Ασχολούμαι εδώ και 33 χρόνια, από 8 χρονών. Κάθε μέρα μαθαίνω τραγούδια Ελληνικά, ξένα, κλασσικά κλπ για διαφορετικά γούστα.

Καταλύτης “Αν” μπορώ να πω ήταν για μένα όλο αυτό το ταξίδι που είχα την τύχη να κάνω δίπλα σε τόσους μεγάλους συνθέτες, τραγουδιστές, ενορχηστρωτές, μουσικούς, ηθοποιούς που απ όλους αυτούς “έπαιρνα” σαν μέλισσα και από κάτι. Η κάθε στιγμή στη μουσική είναι μοναδική. Σκέφτηκα κάποτε πως όταν ταξιδεύω, με αεροπλάνο η λεωφορείο η είμαι σπίτι μου η είμαι στο στρατό στη σκοπιά και δεν μπορώ να παίξω μουσική, μπορώ να εκμεταλλευτώ το χρόνο μου δημιουργώντας και γράφοντας μουσική. ‘Ετσι άρχισα να γράφω και δικιά μου μουσική η να διασκευάζω η να αντιγράφω η να ενορχηστρώνω. Ως μαέστρος μπορώ να πω, εκτός τώρα απ τα Μουσικά Σύνολα του Δήμου Δυτικής Μάνης που είμαι τώρα, λειτουργώ και στα συγκροτήματα που συμμετέχω εκτός εάν υπάρχει κάποιος άλλος συνάδελφος. Οι απόψεις μου, η εμπειρία μου, οι προτάσεις μου για να γίνει καλύτερο το αποτέλεσμα γίνονται σεβαστές. Ο σεβασμός μας βοηθά, μας κάνει καλύτερους και έχουμε καλύτερο αποτέλεσμα σε μας αλλά και τον κόσμο. Ο δρόμος της μουσικής λοιπόν σε κάνει από ακροατή, μουσικό, σολίστα, ενορχηστρωτή, συνθέτη, μαέστρο και στο τέλος πάλι ακροατή για να σε φέρει στη θέση να ακούσεις τι έχεις κάνει για τον κόσμο. Όσοι με γνωρίζουν και συνεργάζονται μαζί μου όπως και να με δουν σα μαέστρο η σα μουσικό το ένα τους παραπέμπει στο άλλο…οπότε!!!

Επέστρεψες Καλαμάτα μετά από χρόνια εμπειριών· κάτι που θα απέφευγαν πολλοί, ο τόπος δε μπορεί να υποστηρίξει κάτι περαιτέρω της λαϊκής σκηνής. Ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για μια μετάβαση σε μια διαφορετική εμπειρία για τους ίδιους. Πλέον απογοητευμένος, πιστεύεις πως μπορεί να ολοκληρωθεί μια σωστή μετάβαση και ενημέρωση του κόσμου για την αποδοχή ενός διαφορετικού ήχου;

Επέστρεψα στην Καλαμάτα ακριβώς γι αυτό το λόγο μετά από τόσες συνεργασίες με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της Ελληνικής μουσικής μας σκηνής όπως Μ.Πλέσσας, Στ.Ξαρχάκος, Γ.Κατσαρός, Γ.Μαρκόπουλος, Δ.Σαββόπουλος, Δ.Μητροπάνος, Λ.Παπαδόπουλος, Πασχάλης Αρβανιτίδης, Μ.Φαραντούρη, Αντ.Καλογιάννης, Μ.Μητσιάς, Μ.Φραγκούλης, Γ.Βογιατζής, Λ.Μαχαιρίτσας, Αντ.Ρέμος, Ε.Παπαρίζου κλπ αλλά και εκτός Ελληνικής μουσικής σκηνής με τον παγκοσμίου φήμης τενόρο Andrea Boccelli.

Όλοι αυτοί αλλά και οι χώροι που συνεργάστηκα (Μέγαρο Μ.Αθηνών και Θεσσαλονίκης, Ηρώδειο, Επίδαυρος, Καλλιμάρμαρο, Βεάκειο, Κατράκειο κλπ)μου δίδαξαν πάρα πολλά ώστε να προσπαθήσω όσο μπορώ και γίνετε να κάνω κάτι διαφορετικό που μέχρι σήμερα δεν υπήρχε καθόλου εδώ. Να βάλω τα Brass “στο επίκεντρο” του ενδιαφέροντος του κόσμου σε ξενοδοχεία, θέατρα, ωδεία, πλατείες με διάφορα στιλ Ορχηστρικών συνόλων και σε κάτι άλλο που έλειπε τόσα χρόνια. Αυτό με βοήθησε να το κάνω η μέχρι τώρα εμπειρία μου παίζοντας ,διαβάζοντας, ακούγοντας και ψάχνοντας πάντα για το καλύτερο τόσα χρόνια μέσα από τις τόσες συνεργασίες.

Όντως ο τόπος δε μπορεί να υποστηρίξει κάτι τέτοιο γιατί τόσα χρόνια αυτό που απασχολούσε τους μουσικούς, “όχι τον κόσμο”, ήταν αυτά τα είδη, δηλαδή Ρεμπέτικα, Λαϊκά, Δημοτικά, Παραδοσιακά και τα ακούσματα της Φιλαρμονικής του Δήμου και αυτό μπορούσαν να του προσφέρουν με τις γνώσεις που είχαν. Κανένας σολίστας μουσικός δεν “ρίσκαρε” να κάνει κάτι το διαφορετικό γιατί υπήρχε ο φόβος του να μην έχει απήχηση και να μην μπορεί έτσι να εργαστεί. Ο κόσμος λοιπόν δεν είναι ότι δεν είναι έτοιμος για μια μετάβαση σε μια διαφορετική εμπειρία. Ο κόσμος “δεν ξέρει” τη διαφορετική εμπειρία γιατί δεν του την έδειξε κανένας. Κανένας δεν ήθελε η κανένας δεν μπορούσε η κανένας δεν είχε την “ευκαιρία” να το κάνει. Κλείνοντας θα θελα να σας πω κάτι που αντιμετωπίζω πολύ συχνά. Ενδιαφερόμενοι που θέλουν να βάλουν μουσική σε κάποιο γάμο, βάφτιση κλπ εκδηλώσεις ζητούν να παίξω σαξόφωνο. Τους προτείνω μήπως θα ήθελαν και τρομπέτα η τρομπόνι κλπ. Η απάντησή τους είναι αρνητική λέγοντάς μου πως τους θυμίζει Φιλαρμονική ο ήχος τους υποβαθμίζοντας αυτά τα όργανα λοιπόν. Ίσως να έχετε δίκιο τους λέω γιατί δεν έχετε ακούσει τον πραγματικό ήχο και το ρεπερτόριο αυτών των οργάνων. Βάζοντας τους να ακούσουν μελωδίες με τρομπέτα κλπ άλλαξαν γνώμη επειδή δεν υπήρχε κάποιος να τους τα εξηγήσει. Άρα η σωστή μετάβαση και ενημέρωση για την αποδοχή των χάλκινων και ξύλινων πνευστών έχει αρχίσει και…. συνεχίζουμε!!!

Η τελευταία δεκαετία υπήρξε αρκετά σκληρή για την χώρα, άλλαξε η κοινωνική δομή και οι μορφές παραγωγής κεφαλαίου. Κάτι όπου επηρέασε πολύ αρνητικά τους επαγγελματίες του είδους.
Ζώντας σε συνθήκες οριακής φτώχειας, συνεχίζοντας την προσπάθεια με κίνητρο βασική επιβίωση, προσμένοντας ένα καταθλιπτικό μέλλων. Ίσως μια συλλογικότητα και οργανωμένη απαίτηση δικαιωμάτων να είναι έστω μια μεταβλητή λύση στο μακάβριο οικονομικό σκηνικό;

Όντως η κρίση ήταν καταλυτική στο να πλήξει όλο τον κόσμο οικονομικά, ηθικά, καλλιτεχνικά, δημιουργικά. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με τα περισσότερα μεγάλα ονόματα προ κρίσης. Μετά οι Ορχήστρες άρχισαν να περιορίζονται στα βασικά όργανα για τις εμφανίσεις τους. Οι ευκαιρίες να παίξουν και πολλοί μουσικοί αλλά και νέοι μουσικοί άρχισαν να ναυαγούν γιατί κρίση-κόσμος-δουλειά-χρήματα κλπ άρχισαν να εμφανίζονται σαν πρόβλημα και ήταν φυσικό και λογικό. Οπότε οι μουσικοί όπως και όλα τα άλλα επαγγέλματα δυσκολευόντουσαν να βρουν δουλειά και όταν έβρισκαν το μεροκάματο είχε κατέβει αρκετά. Δουλειά λοιπόν μπορούσαν να έχουν οι καλλίτεροι, οι ευρηματικοί, μικρά σχήματα με πολλούς καλούς μουσικούς οι οποίοι θα έπαιζαν όχι μόνο ένα όργανο αλλά ίσως και να τραγουδούσαν και να ήξεραν να γράψουν μουσική. Σχήματα με μουσικές διασκευές. Σχήματα με κάτι νέο να αναδείξουν και να παρουσιάσουν στο ευρύ κοινό που έχει ανάγκη. Βέβαια η δουλειά ήταν περισσότερη και πιο κουραστική, αλλά

Εάν υπήρχε περίπτωση να καθίσουν σε ”ένα τραπέζι” όλοι οι μουσικοί, τραγουδιστές, συνθέτες κλπ και να συμφωνούσαν σε μια κοινή ρότα για τα εργασιακά τους (μεροκάματα, ποσοστά, ωράρια κλπ) των καλλιτεχνών ανάλογα την ειδικότητα του καθενός όλα θα ήταν πολύ καλύτερα ελπίζω. Δεν θα υπήρχε η εκμετάλλευση αλλά και ο εξευτελισμός. Επίσης θα υπήρχε μία προστασία των δικαιωμάτων και των όρων συνεργασίας. Οι μισθοί λοιπόν θα βελτιώνονταν, θα προστατεύονταν και οι καλλιτέχνες θα είχαν κανόνες για τις συνεργασίες τους. Έτσι θα υπήρχε μια “εργασιακή ασφάλεια” και με αυτή τη σιγουριά θα είχαμε και πολύ καλύτερα καλλιτεχνικά αποτελέσματα μιας και θα υπήρχε περισσότερη όρεξη και μεράκι για να φτάσουμε στο καλύτερο αποτέλεσμα.

About Post Author

Κουντούρης Κωνσταντίνος

Morbi leo risus, porta ac consectetur ac, vestibulum at eros. Fusce dapibus, tellus ac cursus commodo, tortor mauris condimentum nibh, ut fermentum massa justo sit amet risus.