Η ανέχεια στην αγορά και η ανάγκη των καλλιτεχνών για δημιουργικότητα,
τραβούν τα όρια της τέχνης σε νέα σημεία. Που πιστεύετε, πως θα έπρεπε να
τραβηχτεί μια γραμμή, στον τρόπο παρουσίασης, έκθεσης και κατανάλωσης της
τέχνης από το κοινό;


   Ο κλάδος της υποκριτικής δοκιμάστηκε κατά την περίοδο της πανδημίας
ποικιλότροπος. Εγώ όμως ευτυχώς πολύ πριν την πανδημία, είχα ξεκινήσει πρόβες
για τον Θεόφιλο, μια πολύ ιδιαίτερη παράσταση όπου ο θεατής μπορεί να βγάλει τα
δικά του συμπεράσματα. Η παράσταση μετά την Καλαμάτα συνεχίζει την πορεία της
στην Αθήνα και εκτός και σε άλλα επαρχιακά σημεία.

   Τον άλλο μήνα θα βρίσκομε στο Βόλο εκεί όπου εξέφρασε ένα μεγάλο κομμάτι της
ζωγραφικής του ο Θεόφιλος.

   Αυτό που είδα εγώ στο Θεόφιλο και αυτό που ταίριαζε και σε μένα είναι η λοξή
ματιά του πάνω στα πράγματα που έβλεπε και ζωγράφιζε. Το ίδιο κι εγώ προσπαθώ
να "βλέπω πίσω από αυτά που βλέπω". Ο κάθε καλλιτέχνης πρέπει να βρει το δικό
του τρόπο να εκφραστεί, έτσι και εγώ προσπάθησα να μην μείνω στον εαυτό μου,
αλλά να συναντήσω εγώ τους θεατές.





   Το καλλιτεχνικό σας στίγμα, περιλαμβάνει θέατρο, τηλεόραση και
κινηματογράφο, μια ενασχόληση με την τέχνη όπου μετρά χρόνια, προσφέροντας σας
μια πλήρη εμπειρία όπου λίγοι μπορούν να αναπαράγουν. Πως βιώσατε την εξέλιξη
της τέχνης στον Ελληνικό χώρο μέσα στις δεκαετίες;


   Κάθε φορά ότι και αν έκανα, προσπαθούσα και προσπαθώ ακόμη να το κάνω με
δέος χωρίς να υποτιμήσω τίποτα, είτε λέγετε κινηματογράφος είτε λέγετε θέατρο,
γιατί αυτός που θα σε παρακολουθήσει αν είναι καλό αυτό που θα δει θα το πει.

   Προσπάθησα με τα χρόνια να γίνομε όσο γίνετε καλύτερος, δε ξέρω σε πιο σημείο
τα κατάφερα, αλλά τουλάχιστον προσπάθησα να μην κάνω καμία έκπτωση και γιαυτό
ο κόσμος με εκτιμά. Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα και προσπαθούσα πάντα να μην
κοροϊδέψω κανένα και πολύ περισσότερο τον εαυτό μου.





   Κάθε μορφή έκφρασης απαιτεί την αφοσίωση του καλλιτέχνη και την απόλυτη
εξειδίκευση στον τομέα του. Στην πορεία σας καταφέρατε με επιτυχία να
μεταφερθείτε από τον κινηματογράφο έως το θέατρο, Με ποιους τρόπους μπορέσατε
να διοχετεύετε την ενέργεια και το χρόνο σας σε τόσα διαφορετικά πεδία;


   Το κατάφερα αυτό, πηγαίνοντας κάθε φορά εγώ στο ρόλο και όχι να φέρνω το ρόλο
επάνω μου, ο κάθε ρόλος είναι διαφορετικός και ακολουθεί διαφορετικούς κώδικες
αναγκάζοντας σε να αλλάζεις προσωπεία, έτσι ώστε να γίνεσαι ο ρόλος και όχι να
καμώνεσαι το ρόλο γιαυτό άλλο "κάνω" και άλλο "είμαι".






   Καθώς οι εποχές αλλάζουν, μαζί τους μεταβάλετε και η τέχνη Αυτές οι αλλαγές
δημιουργούν δυσκολίες και καταστάσεις, όπου θα έκαναν ένα νεότερο ηθοποιό να τα
παρατήσει. Θα θέλατε να μοιραστείτε με τους αναγνώστες, κάποια από τα
μεγαλύτερα εμπόδια από την καλλιτεχνική σας πορεία;


   Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που αντιμετώπισα ήταν η συχνή ανεργία.
Προσπαθούσα εκείνο το καιρό να κάνω πράγματα που ναι μεν δεν επέφεραν μεγάλο
κέρδος, αλλά έκανα δουλειές που δεν φαίνονταν τόσο πολύ.

   Είτε λέγετε μεταγλώττιση, είτε σπικάζ, είτε ανάγνωση βιβλίων. Όλα αυτά είναι
μέρος της δουλειάς μου και είναι κάτι που δε μπορώ να αποφύγω, η μεταγλώττιση
σαν παράδειγμα με έφερνε σε σημείο να πάρω το ρόλο ενός λαγού η μίας φάλαινας  
κάτι το οποίο μου ήταν τρομερά δύσκολο, αλλά το έκανα για να μην μείνω άνεργος.

   Αυτό σε βάθος χρόνου μπορεί να μην είναι άμεσο μέρος της δουλειάς μου,
αλλά μου δίνει μέσω των δικαιωμάτων της φωνής μου από τις επαναληπτικές
προβολές μια διέξοδο σε ένα δύσκολο σημείο, δεν παύει όμως το θέατρο και ο
κινηματογράφος να είναι η κατεξοχήν δουλειά μου. Δε μπορώ να τα έχω πάντα  
θέατρο και κινηματογράφο, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της πανδημίας που
περάσαμε.






   Η Ελλάδα έχει πάψει να πιστεύει στην τέχνη, οι νέοι απασχολούν τη σκέψη τους
με άμεσα θέματα βασικής επιβίωσης, αγνοώντας την παιδεία και την πνευματική
ανάπτυξη όπου προσφέρει. Θα μπορούσε με την βοήθεια και καθοδήγηση των
καλλιτεχνών, οι κρατικοί φορείς να αναπτύξουν μια υγιή πλατφόρμα μάθησης,
προβάλλοντας την τέχνη στις νέες γενεές;


   Χωρίς παιδεία οι άνθρωποι δεν μπορούν να πάνε πουθενά, ο μονόλογος του
Θεόφιλου λέει σε κάποιο σημείο το "κεφάλι γενεί το όνειρο" και χωρίς όνειρο
χάνεσαι. Αν ένας άνθρωπος δεν ονειρεύεται πάει χαμένος και όσοι πάψουν να
ονειρεύονται γίνονται σκιές αδικαίωτες.
 
   Σαφώς έχει χρέος η πολιτεία και το κράτος να δώσει στο κόσμο μόρφωση,
δυστυχώς όμως βολεύει τις κυβερνήσεις να έχουν αμόρφωτους ανθρώπους.
Πρέπει να δημιουργηθεί κάποια πλατφόρμα βοηθώντας τους πολίτες να πάρουν
κάποιες γνώσεις έστω και εγκυκλοπαιδικές. Ο καθένας, από το δικό του μετερίζι
οφείλει να κάνει πράγματα και για τις γενεές όπου έρχονται.